Lunchconcert/repetitie

Zomaar belandde ik vanmiddag weer eens bij een lunchconcert in de Rotterdamse Doelen. In mijn agenda staat het trouw aangegeven maar zonder de notitie wie er speelt of wat er gespeeld wordt.
Zo blijft het iedere keer weer een verrassing.
Deze keer was het niet echt een lunchconcert maar meer een openbare repetitie zoals het ook wel wordt genoemd. De meest dirigenten snappen wel dat de bezoekers graag een ferm stukje muziek horen en beheersen zich sterk met de interrupties.
Deze keer niets van dat al.
Op de standaards stond ( en staat officieel op 18 mei s ’avonds ) een stuk van de Nederlandse componist Willem Jeths.
Titel: ‘Conductus – Constructio’; een tweedelig werk over de vernietiging en wederopbouw van Rotterdam en wat meteen een wereldpremière voor dit stuk betekent want Jeths schreef het in 2015.
De componist zat ook in de zaal en werd af en toe geraadpleegd door de dirigent: Thomas Søndergård, een Deense dirigent. Helaas is er geen Nederlands pagina van hem.

Het stuk begon met glaasje draaien. Nee, niet op de occulte manier maar met de vinger over de rand van een wijnglas. Ik moest even zoeken waar het vandaan kwam, maar een percussiemijnheer was de gelukkige uitvoerder. (Er waren meerdere percussionisten en er stonden drie grote onaangeroerde harpen)
Die uiterst fragiele klank in een doodstille zaal werd overgenomen door de violen. Dat was een kippenvelmoment.
Nu zoef ik meteen even naar het einde van de repetitie want daar klonken de forse klanken van een klokkenspel door een andere percussionist.
En meteen toen ik buiten stond hoorde ik diezelfde klanken komen uit de toren van het stadhuis van Rotterdam. Zou de dirigent het erom gedaan hebben om vijf voor één de zaal te laten leeglopen? Al weet ik helemaal niet of het carillon ook echt het einde van het stuk is.
Het was een impressie wat we te horen kregen.
Nu word ik wel nieuwsgierig naar het hele stuk en dat was natuurlijk de bedoeling.
Ondertussen zat ik me wel te bedenken dat moderne muziek toch niet echt aan mij is besteed. Ik mistte een doorgaande melodielijn en een ritme. Maar dat kan aan de impressie hebben gelegen.
Wel hoorde ik mooie consonanten; het was niet zo ijselijk modern dat je nekharen gaan steigeren.
Later vond ik op het www nog dit ‘interview’ met de componist wat het een en ander verduidelijkt.

Op de foto is het de grote trompet met die demper die me nogal intrigeerde.

Lunchconcert

Afgelopen woensdag weer eens naar een gratis lunchconcert geweest in de Doelen. Het is inmiddels vier jaar geleden dat ik er op deze manier was. Met al die Coronaperikelen zijn er zomaar pakweg drie jaren weggegleden uit mijn leven.
Het is niet te vergelijken met WO2 maar ook deze coronacrisis deelt mensenlevens in tweeën. 
Jordi Savall (1941) als dirigent. Een oude rot in het vak die ons steeds op de hoogte bracht van de muziek die het orkest ging spelen als hij zijn microfoon tenminste niet vergat.

Rebelse elementen stonden op het zeer verkorte programma samen met matrozendeuntjes en watergoden van Marais ; de ‘Hornpipe’ uit Händels Watermusic en iets van Rameau wat ongetwijfeld ook met de elementen te maken heeft gehad. Maar dat ben ik vergeten.
Het was een Barok programma maar dat is Savall’s specialiteit. Er werden echt heel veel nootjes weggewerkt, vooral door de violisten.

Op ons komende concert in mei spelen we ook delen uit de Watermusic van Händel. Een geheel Engels programma hebben we ervan gemaakt. Ja, ik zit in die commissie.
Behalve Händel ook de Londense symfonie van Haydn, muziek van Gulstav Holst en natuurlijk Edward Elgar.
Ergens las ik: de Brexit is een feit maar gelukkig hebben we de muziek nog. Zo is dat. 

De componisten Rebel en Marais kende ik helemaal niet. Zo vond ik het ook vreemd om op het podium een barbecue te zien staan.
Tenminste, zo leek het voor mij.
Het bleek echter een soort windmachine te zijn. Handmatig aangezwengeld door een percussionist bracht het een prachtig geluid van de wind voort. Heel zacht zoevend tot gierend zoals je dat in de herfst kunt horen wanneer de wind om gebouwen giert.

Het was genieten als vanouds en ik heb het in voorgaande jaren niet zo druk gezien in de Doelen tijdens een lunchconcert.
Maar wellicht zochten mensen een warm onderkomen.

 

Achtste

Veertien december speelde het Rotterdams Philharmonisch Orkest de achtste symfonie van Beethoven met Yannick Nézet-Séguin op de bok. Het was een gratis lunchconcert en ik heb die Doelenzaal nog nooit zo vol zien zitten bij een lunchconcert.
Eén keer heb ik hem afgeladen gezien. Dat was bij een pianoconcert van Rachmaninov met Lang Lang in de hoofdrol achter de vleugel. Hij was toen nog niet zo bekend.

Muziekuitvoeringen beoordelen en muzikanten analyseren kan ik niet. Genieten des te meer. Af en toe met kippenvel van kruin tot tenen en soms mijn adem inhoudend. Daar krijg ik het dan wel benauwd van.
Yannick had een andere opstelling dat ik gewend ben: de contrabassen links vanaf mijn plaats gezien, daarvoor de eerste violen. Daarnaast de cello’s, altviolen en weer vooraan rechts de tweede violen.
De blazers zitten vertrouwd verdeeld over de achterste rijen.
Heel plezierig, zo’n half uurtje tussendoor.

Lunchconcert

Regelmatig ga ik naar de gratis lunchconcerten in de Doelen. Dat is één keer in de vijf á zes weken op woensdagmiddag.

Nu had ik het snode plan opgevat om eens een keer samen met mijn kleinzoon te gaan.
Hij is nu nog vier jaar, mag in overleg met school flexibel omgaan met de lestijden dus een uitgelezen moment om hem te laten kennismaken met het grotere, serieuze muzikale werk oftewel ‘oma’s muziek’.
Zo mocht ik hem in overleg met de juf een uurtje eerder ophalen zodat we op tijd zouden zijn.

Op het programma stonden delen uit de werken van Prokofjev : Romeo en Julia (naar de tragedie van die beroemde mijnheer uit Stratford upon Avon) onder leiding van Gustavo Gimeno.
Prokofjev is een man van uitersten. Agressie en romantische liefde zijn thema’s uit dit ballet.

We hadden een mooi plekje uitgekozen, een beetje vooraan zodat hij het allemaal goed kon zien.
Wanneer je de moeite neemt om de link te beluisteren zul je merken dat Prokofjev helaas pas na een paar maten begint met de romantische liefde. Eerst.....
Zelf was ik er ook niet zo op bedacht maar het overviel mijn jonge nazaat ook nogal.
Hij barstte in tranen uit en sloeg zijn handjes voor zijn oren. Die zijn er het volgende half uurtje niet meer af geweest. Ik heb hem op mijn schoot getrokken en hem zo goed en kwaad als het ging proberen te troosten.
Gelukkig lukte dat wel.
Ik kon mezelf wel om de gevoelige oren slaan; ik had het toch kunnen weten!
Zelf heb ik er last van wanneer muziek te hard is en jongste zoon Cathy heb ik tijdens zijn eerste kerkgang ook krijsend de kerk uit moeten dragen omdat het orgel iets te enthousiast begon.

Ik hoop van harte dat het nog goed komt tussen kleinzoon en ‘oma’s muziek’.

Broken Rondo

There is a crack in everything
That's how the light gets in

Met deze regels van Leonard Cohen begon een gedicht en volgde het muziekstuk ‘Broken Rondo opus 103’ van
Miguel del Aguila (geschreven in 2010) afgelopen vrijdag bij het gratis lunchconcert in de Doelen.
Om de één of ander reden blijft het weer in mijn geest rondwaren. Sinds het paradijs zit overal een barst in, hoe deprimerend. Maar nee, toch niet want daardoor kan het licht komen en daardoor vindt verandering plaats. Juist in de bewustwording van alle fouten en tekortkomingen, ze eerlijk onder ogen durven te zien geeft mogelijkheden tot groei. Juist in het tonen van je kwetsbaarheden kun je sterker worden.
Een danseres beeldde het uit. Het gevangen zitten in allerlei windsels, een ‘crack’ van het hart (?) het loskomen daarvan en daarna de rust en het uitstralen van licht.
En nu maar hopen dat ik het een beetje juist interpreteer. Omdat ik hiermee helemaal niet ben opgevoed blijft dit voor mij wandelen op het slappe koord.
Ik heb er toch van genoten.

De alt- hoboïste (Friederike Bassek) wandelde bij de laatste maten al spelend om het orkest heen.
En natuurlijk.......geen compleet rondje.

Hieraan vooraf speelde het orkest ‘de Barbier van Sevilla’ van Rossini en erna kwam een concert voor twee piano’s en orkest. Ook dat was prachtig. Sara Gutiérrez Redondo en Federico Mosquera Martinez speelden de hoofdrollen op de vleugels.
Het orkest was het Codarts Symphony Orchestra. Het orkest van de ‘universiteit voor de schone kunsten’ in Rotterdam o.l.v. Hans Leenders.