Modigliani

Een film uit 2004 geregisseerd door Mick Davis (1961) over de Italiaans/Joodse kunstschilder  en beeldhouwer Amedeo Modigliani (1884 – 1920)
Hoofdrollen door Andy Garcia die Modigliani speelt; Elsa Zylberstein speelt zijn geliefde, Jeanne Hebuterne en Omid Djalili speelt Pablo Picasso.
Het verhaal gaat over de rivaliteit tussen de kunstschilders Modgliani en Picasso en de liefde van en voor Jeanne.
Of die rivaliteit werkelijk heeft bestaan….op de wikisites van de heren wordt het niet genoemd. Ik denk dat onder alle schilders een bepaalde rivaliteit heerste.

Modigliani heeft een heel eigen stijl. Je herkent zijn schilderijen meteen.
Langgerekte figuren, net als bij El Greco maar dan (post) impressionistischer. Elsa Zylberstein als Jeanne is dan ook uitstekend gecast ten opzichte van de schilderijen. 
Picasso wat minder vind ik. De uitstraling die mij tegemoet komt van foto’s van hem is vele malen indrukwekkender dan wat de acteur Omid Jalili uitstraalt.
Andy Garcia is een klasse apart.

Een boeiend verhaal wat zich afspeelt in het Parijs van de ‘Belle époque’ maar wat niet voor alle mensen even ‘belle’ was.
Modigliani is het voorbeeld van een aan lager wal geraakte schilder. Hij rookt en drinkt.
Het is een bohemiensfeertje met schilders als Pablo Picasso, Maurice Utrillo en Marc Chagall.
Ook Diego Rivera de man van Frida Kahlo maakte kort deel uit van deze 'Parijse school'.
Van Frida heb ik ook eens een film gezien en natuurlijk de serie van Jeroen Krabbé: 'Krabbe zoekt'.

Modigliani wordt verliefd op de katholieke Jeanne en zij poseert voor hem. Raakt zwanger, maar Modgliani kan haar niet onderhouden. Allerlei problemen dus.
En een zeer dramatisch einde. Modgliani sterft jong, 36 jaar en Jeanne, intussen zwanger van hun tweede kind pleegt een dag later zelfmoord. Zij was 21.

 Modigliani schilderde vaak vrouwen zonder blik in hun ogen. Of het nu alleen in de film zo dramatisch is of in ‘real life’ ook: wanneer Jeanne hem vraagt waarom hij dat doet zegt hij:
‘Zodra ik je ziel ken, kan ik je ogen schilderen’.  (Of woorden van gelijke strekking)
Zijn laatste (?) schilderij van Jeanne heeft dan ook zeer droevige ogen.
Een rake opmerking wanneer de ogen de spiegels van de ziel zijn.

Een mooie film maar of het klopt met de werkelijkheid blijft de vraag. Dochter Jeanne, opgevoed door de ouders en een zus van Modigliani heeft een biografie geschreven.
Zij zal ongetwijfeld meer weten maar zij was veertien maanden toen haar ouders het leven lieten. Dus ook zij moest het vooral van verhalen van anderen hebben.
In ieder geval is zo'n film handig om kunstenaars een beetje te leren kennen in hun tijd.

  

Netflix

Soms heb ik van die periodes dat ik mijn geest even een andere kant op moet sturen en rust moet gunnen en dan kijk ik films of grijp naar een flutboek waar ik me vervolgens weer aan erger.

Met een film of goed boek kan ik even naar een andere wereld verhuizen wanneer deze onvriendelijke wereld me teveel wordt. Het voorlopige dieptepunt is de woke- actie om boeken te ‘verbeteren’. 
Daar ga je toch van over je nek. De volgende stap is verbranding.
Het liefst kijk ik dan ook films of series die mij meenemen naar andere werelddelen. Een andere manier van verhalen vertellen, andere gewoonten, andere tijden, andere sferen en andere klanken in mijn oren.

Netflix is dan een uitkomst. Lekker consumeren op aanvraag zonder reclames.
Scandinavisch, Koreaans, Chinees, IJslands, Spaans…….het maakt mij niet uit.

Helaas is daar ook niet alles even geweldig.
‘Elite’ is daar een voorbeeld van. Het is een Spaanse tienerserie die begint als een interessant verhaal over een school voor elitaire pubers in Zuid Spanje.
Op die school worden ook enkele jongeren toegelaten uit een ‘lager’ sociaal milieu.
Buitensluiting/ uitsluiting en het gevecht tegen vooroordelen zijn de voornaamste items die behandeld worden.
Hoe verder het verhaal komt hoe meer deze verwordt tot een oversekste serie waar het hele scala van één-lettergrepige afwijkingen op gender terrein kennelijk genormaliseerd moeten worden.
Zo onderwijst men de jeugd…
Het verbaast mij niet dat alle acteurs uit de eerste seizoenen zich er inmiddels hebben laten uitschrijven. Opgebouwde erotische spanning is zoveel mooier dan die losgeslagen-konijntjes-lust. 

Sommigen gaan ‘op wereldreis’, anderen gaan ‘elders studeren’ en een enkele ‘verongelukt’.
Dat zegt wel iets.

Nee, ik heb de serie niet uitgekeken. Het werd zelfs mij te dol.

De Koreaanse series die ik heb gezien (ja, er zijn ook te veel ‘actiefilms’) zijn heel anders. Bijna het andere uiterste. Hand vast houden of knuffelen is al heel wat. Seks bestaat daar volgens mij niet (grinnik) en vaak is dat een verademing. Er is tenslotte méér in het leven.
Het enig nadeel is dat het samoeraizwaard wel wat gemakkelijk wordt gehanteerd en dat ze van bloedspetters houden.
Maar dat gebeurt meestal zo snel en overdreven dat het minder beklijft dan bijvoorbeeld het weerzinwekkende realistische geweld in de film: 'Im Westen nichts Neues'.

Mr. Sunshine is zo’n serie. Een historisch en dramatisch verhaal over het verval van de Joseondynastie. Een slavenjongen die Korea ontvlucht maar later weer terugkeert als Amerikaans marineofficier.
Een ander is ‘The King; eternal Monarch’. Deze is wat ingewikkelder om dat het over twee parallelle werelden gaat: De republiek Korea en het koninkrijk Corea.
Daardoor moet je ook weer beter bij de les blijven. Ik moest denken aan 1q84 van Haruki Murakami.
En dat allemaal gespeeld door van die mooie mensen.
Ik denk dat God oosterse mensen als laatste heeft geschapen. Het meest geperfectioneerd.
Wat zijn wij dan in het Westen toch lelijke lomperds.
Het enige nadeel zijn die ingewikkelde namen. Het duurt lang voordat ik door heb welke naam bij welk persoon hoort.

De Scandinavische series blinken uit in detectives en thrillers. Goede scenario’s, niet langdradig. Soms is dat jammer maar vaak wel de beste keuze. Zoals ‘The Bridge’, ‘Borgen’ en ‘Trapped’.
Films over de Vikingen zijn weer een klasse apart. Vechterig en bloederig, maar dat is wat we van hen vroeger op school al hebben geleerd.
Dat zij zo diep Europa zijn binnengedrongen was voor mij nieuw.  Net als hun uitgebreide veroveringen in Rusland, Groot Brittannië, IJsland, Groenland en de Noordkust van Amerika.

Het is heerlijk grasduinen op Netflix: losse films of een serie over Marco Polo; over de Romeinse keizers; over El Chapo …….er valt altijd wel iets te kijken.
Dat is dan ook meteen de valkuil waar je alert op moet blijven. Zelf verbeeld ik mij dat ik analyserend kijk maar je wordt toch beïnvloed. Ik begrijp daarom ook dat er mensen zijn die er niets van moeten hebben.
  

 

Im Westen nichts Neues

Een film uit 2022 die in de race is voor Oscar’s geloof ik.

Een film over de eerste wereldoorlog naar een boek van Erich Maria Remarque dat in 1929 verscheen met dezelfde titel. Ik heb het nooit gelezen.
Een groep vrienden geeft zich vrijwillig op om naar het front te gaan.

Eigenlijk wil ik dit type film niet meer kijken. Al die films over op machtsbeluste mannenspelletjes. Ik ben er klaar mee.

Maar het is artistiek gezien een film met prachtige beelden en met zorg gemaakt.
Een slagveld waar de doden van hun kleren worden ontdaan. De doden worden niet gevolgd in het verhaal maar de kledij. Stapels richting wasserette, verstelwerk en dan gaat het richting onze vrijwilligers die praktisch zonder opleiding maar met een peptalk erop uit worden gestuurd, de loopgraven in. In het boek schijnt dat anders te zijn.
Paul is de hoofpersoon en heeft zich aangemeld zonder overleg met zijn ouders. Bij de eerste de beste aanval raakt hij bewusteloos in een instortende loopgraaf maar wordt gered.
Hij beland in de loopgraven in Compiègne, Noord Frankrijk.
De voortdurend dreiging die ook uit vrolijke beelden opduikt….daar kan ik dus niet meer tegen en toch kijk ik verder.
De stommigheid die ik ook zie….midden door een veld lopen of daar gaan zitten eten in plaats van langs een bosrand. Ik zou het niet in mijn huisvrouwenhoofd halen.

Een beklemmende film met afschuwelijke beelden, af en toe even wegkijken. Het lijkt wel of die beelden ook steeds heftiger worden om maar te landen in mensenbreinen.
We verdienen een oorlog om dat weer af te leren.

De zinloosheid ook: in vier jaar tijd zovele doden en slechts enkele meters opgeschoven met het front.
Nee, Im Westen nichts Neues………en ondertussen, de gevechten in de modder, de doden en gewonden, de trauma’s.

Het was echt mijn laatste oorlogsfilm. Ik ga ‘Lady Chatterly’s Lover’ kijken. *gniffel*

 

Tenet

Een film van Christopher Nolan uit 2020 en dan weet je meteen dat het interessant gaat worden.
Nolan speelt met de dimensie tijd in zijn films. Interstellar, Memento en Inception zijn voorbeelden

In deze film moet iemand, een protagonist, een rol van John David Washington, (jawel, zoon van Denzel) voorkomen dat de wereld vergaat maar dat gaat allemaal niet zomaar.  Hij vecht tegen een antagonist uit de toekomst die weet wat er gaat gebeuren.

In de eerste helft gaat het wel tamelijk lineair en komt hij af en toe wel zaken tegen die omgekeerd lijken te verlopen maar in de tweede helft worden de effecten van de tijd gecompliceerder.

 

Kogels die terug in de geweren floepen, mensen en auto’s die achteruit bewegen en explosies die verzwolgen worden.
De basis hiervan is de omkering van de entropie met behulp van kernenergie. Het betekent ook dat je niet kun ademhalen maar een zuurstofmasker nodig hebt en dat je, wanneer je jezelf tegen komt en aanraakt, je verdwijnt. Materie en antimaterie gedoe.

Op een gegeven moment vocht de protagonist met zichzelf. De ene droeg wel een  speciaal pak zodat er geen ongelukken konden gebeuren met hemzelf. Hoe fantastisch wil je het hebben.

Het was dus de bedoeling van de toekomstgangers om de wereld te verwoesten met de huidige bewoners, die er toch een zooi van maken zodat zij verder rustig konden voortleven.

De grootvader paradox; als je terug in de tijd kunt gaan en je je grootvader doodt, wordt je dan zelf nog wel geboren? Nee,  bovendien: je kunt dan ook niet terug in de tijd reizen óm hem te vermoorden.

Het woord Tenet is een wachtwoord van een speciale eenheid maar dat had nog wel wat beter uitgediept kunnen worden. En een emotionele toevoeging aan de film door middel van de liefde van een moeder tot haar zoon komt ook niet echt uit de verf.
Ik moet ‘m nog eens bekijken want het is best ingewikkeld.

 

Even a nuclear weapon could only effect our future. An inverted weapon can effect our past also.

He can communicate with the future? The question is, can the future speak back?

 

 

  

Don’t look Up

Een film van Netflix van het afgelopen jaar.  Geschreven en geregisseerd Adam McKay.
Hoofdrolspelers zijn o.a. Leonardo di Caprio, Cate Blanchet, Jennifer Lawrence, Meryl Streep en Ariane Grande.
Een satirische film over het einde van de wereld.

Twee astronomen: dr. Randall Mindy en dr. Kate Dibiasky ontdekken dat  er een komeet van pakweg twaalf kilometer doorsnee op de aarde af komt suizen die het leven op aarde onmogelijk zal gaan maken.
Ze nemen hun verantwoordelijkheid om het wereldkundig te maken wanneer de president van Amerika niet lijkt te luisteren maar worden door weinig mensen serieus genomen.
Iedereen heeft het te druk met zichzelf en de waan van de dag. Mensen denken niet na en verbeelden zich dat ze alles onder controle hebben. En dat wordt met glashard sarcasme in beeld gebracht.

“Dit is een volwassen wereld” verklaart de president van Amerika (een over-de-top rol van Meryl Streep) terwijl ze een sigaret opsteekt vlakbij een tank met iets heel brandbaars.

Soms wist ik niet of ik lachen of huilen moest. Het wordt vaak hilarisch in beeld gebracht maar tegelijkertijd is de herkenbare oppervlakkigheid om koud van te worden.
Het type ‘Elon Musk’ komt voorbij met z’n invloeden en ik moest ook denken aan de boeken van Dave Eggers.

Af en toe komen er mooie shots langs van ongerepte natuur om het verschil te accentueren en om ons in herinnering te brengen waar dit vreemde soort; mens genaamd, mee bezig is.
Het einde had eerder gemoeten want de laatste shots zijn raar en mijn inziens totaal overbodig.
Veel aangrijpender in z’n eenvoud zijn de laatste shots van de familie Mindy om de tafel waar ook Kate met haar vriend is aangeschoven.
Hoe waardevol is het gewone gezinsleven wat in onze tijd helaas steeds specialer aan het worden is.

 

Bond

Met twee zoons en een schoondochter ben ik naar de laatste Bond-film geweest. Heerlijk hoor; weer even uit het ‘gewone’ leven in andermans heftige sores duiken wetend dat het allemaal in orde komt. 

Wel met oordoppen in want het geluid in een bioscoop staat voor mij veel te hard en ik hou teveel van muziek om mijn oren te laten bederven.
De wereld moest natuurlijk weer eens beschermd worden tegen een geheimzinnige organisatie met een boze man, Safin aan het hoofd. En, jawel, een speciaal virus!

James Bond alias Daniel Craig in zijn vijfde en laatste bondfilm en al met vervroegd pensioen werd deze keer door de CIA ingezet.
Maar zijn opvolger bij MI6, de nieuwe 007 beconcurreert hem.

Verder zijn er naast dezelfde bondgirl als in ‘Spectre’, de vaste ‘Bonditems’; M. die hem berispt, Moneypenny die hem stiekem helpt en Q die met een vooruitziende blik de nodige gewelddadige gadgets ontwerpt voor de juiste situaties en een bijzondere auto voorzien van allerlei technische snufjes.
De locaties van de opnames zijn ook altijd wel het bekijken waard. Zo kom je nog eens ergens.
De humor zit erin maar niet altijd aan de oppervlakte. Wat dat betreft vond ik Roger Moore altijd humoristischer, zeker wanneer hij een wenkbrauw optrok

Vaak zit ik bij deze films te bedenken wat het nu eigenlijk is wat de film zo aantrekkelijk maakt.
Een sterke persoonlijkheid met pokerface die alle situaties aan kan en onder controle krijgt. Iemand die altijd voor ‘het goede’ de strijd aangaat en het kwaad overwint.
Een persoonlijkheid die iedereen wel in zijn/haar omgeving wil voor een zo nodige helpende hand en sturing. Het raakt aan onze diepste emoties.
In ieder geval een formule die al decennia werkt.

Ik moet opeens denken aan een artikel in het RD van 22-11 over mannelijke deugdzaamheid, waar ik lees dat een man wijs, beheerst, kloek, dapper, sterk, moedig, heldhaftig, strijdbaar, wakker en uitgelezen moet zijn volgens de SGP- jongeren voorzitter Mathijs van der Tang.
Nou, dan heeft hij aan James Bond een geweldig voorbeeld. *gniffel*
 
Wat opvalt is dat het individualisme in deze films ook heeft toegeslagen.  Wat ik me kan herinneren waren in de eerste films behalve Bond en zijn tegenhanger, ook groepen in verschillende kleuren die het tegen elkaar opnamen. Ongemerkt is het meer veranderd in een één op één confrontatie met wat ‘collateral damage’.

We don’t need to go faster, we have all the time in the world.
Een mooie uitspraak die gevarieerd meerder keren terugkomt.
Wereld/ruimte en tijd horen bij elkaar.
Daarom blijven we, op verzoek van oudste zoon,  ook altijd zitten tot de laatste namen die hebben meegewerkt op het witte doek voorbij zijn gerold.
Een stille hommage aan al die mensen die hun best hebben gedaan. Tot verdriet van de bioscoop medewerkers die dan ook moeten wachten tot wij allemaal de deur uit zijn.
Ach, we have all the time in the world indeed.

Déjà Vu

Een film uit 2006 onder regie van Tony Scott. Deze film staat bekend als sciencefiction thriller maar met dat thriller gehalte valt het wel mee.
Ook van deze film zag ik eens een flard wat bleef haken in mijn geest. Nu stond hij alweer een jaar op mijn lijstje van opgenomen films.
De titel is al aansprekend want wat is dat eigenlijk: een deja vu. Iedereen overkomt het wel eens; het gevoel dat je in een situatie zit die je al eerder hebt meegemaakt. Het zijn maar fracties van seconden maar levensecht.
Er zijn natuurlijk allerlei wetenschappelijke verklaringen voor maar het blijft iedere keer bijzonder om mee te maken ook al begrijp ik de bedoeling er niet van.

In deze film, waarvan de hoofdrol wordt ingevuld door Denzel Washington, wordt een plezierboot vol met feestende volwassenen en kinderen door een autobom tot ontploffing gebracht.

ATF-agent Doug Carlin gaat op onderzoek uit.  Hij behoort bij een elitekorps dat onderzoek doet bij Alcohol, Tabak, Vuurwapens en Explosieven gerelateerde misdrijven.

Er spoelt gelijktijdig ook een lichaam aan van een jongedame. Bij onderzoek blijkt zij eerder te zijn aangespoeld dan de bom ontplofte. Dat intrigeert Doug Carlin.
Dan gaat de kwestie ‘tijd’ weer een rol spelen.
Een gespecialiseerd team blijkt via satellieten terug te kunnen kijken in de tijd. Dat is handig bij onderzoek. Zo worden de laatste vier dagen bekeken van die jongedame Claire Kuchener en wordt er een spoor gevonden van een koper van haar auto die wel eens de bommenlegger zou kunnen zijn.
Doug ontdekt dat het in feite geen terug kijken te zijn maar het kijken via een wormhole in de gekromde tijd. Dat speciale team kan ook een briefje teleporteren en als dat kan, kan een persoon wellicht ook terug gestuurd worden in de tijd

Doug laat zich teleporteren en dan is de vraag natuurlijk of je de geschiedenis kunt veranderen wanneer je een bepaalde desastreuze uitkomst weet en dan ook weet wáár je naar moet zoeken.
“For all of my career, I've been trying to catch people after they do something horrible. For once in my life, I'd like to catch somebody before they do something horrible, all right? Can you understand that?” (een thema wat ook uitgebreid terug komt in de film: Minority Report uit 2002 van Spielberg)
In dit geval kan het gelukkig.
Maar meestal geven kleine veranderingen geen ander uitkomst; hooguit een omweg zoals een lid van dat specialisten team duidelijk maakt.
Zo zijn er meer filosofische ideeën in deze film verwerkt.

Aan het eind van de film komen heden en verleden weer samen en is er wel een ontploffing geweest die onderzocht moet worden maar zijn er niet zoveel doden te betreuren. Alleen geschokte mensen.
Doug ontmoet Claire weer die zich nu onder de levenden bevindt. Hij brengt haar naar huis en dan is het grappige dat je even die – goed gespeelde – onzekerheid ziet bij Doug.

Het Déjà Vu hangt in de lucht. 

The Crown

Een Netflixserie waar het één en ander over te doen is. Van dit vierde seizoen was de koninklijke familie  ‘not amused’ na het uitkomen van deze eigen productie van Netflix.
Ik kan me daar iets bij voorstellen. Uit de serie komt een familie naar voren waar ik niet jaloers op ben. Hoe ze anderen behandelen getuigt nou niet altijd van ‘noblesse’. En Charles wordt neergezet als een egoïstische en afgunstige kroonprins die zelf graag in de spotlight staat maar te introvert en gesloten is om daar soepel mee om te gaan.
Ongetwijfeld is er van alles bij bedacht en overdreven om het wat aantrekkelijker te maken. In werkelijkheid zal het allemaal niet zo'n vaart hebben gelopen. De historische feiten kloppen echter redelijk.

 
Het meest schokkende voor mij was dat er twee nichten van de koningin uit de dynastie van ‘Bowes- Lyon’  opgesloten hebben gezeten in een inrichting vanwege een geestelijk beperking. Niemand van de familie heeft ooit naar hen omgekeken. In 1986 en in 2014 zijn ze overleden.
Gelukkig gaat niet alles over Diana en Charles, want daar weten we wel genoeg van al kun je daar ook niet omheen.  De moord op lord Mountbatten, de Falklandoorlog, de politieke acts van Thatcher,  de inbraak in Buckingham Palace  en de strapatsen van prinses Margaret komen allemaal aan de orde.
Alles en iedereen acteerde (acteert?) in ondergeschiktheid ten behoeve van 'The Crown'.
Kun je dat niet? Dan is het exit.

Een glansrol wat mij betreft is die van Gillian Anderson als Margaret Thatcher. In werkelijkheid had ze een wat ronder gezicht – volgens mijn herinneringen – maar de stem en houding herken je uit duizenden.
Een zorgvuldig aangeklede serie waarvan je rustig voor het slapen gaan een aflevering kunt bekijken. De adrenaline giert niet echt door je lijf bij deze serie.

Het vervelende met langer lopende series is de bezetting van de cast. Tussen het tweede en derde seizoen verschijnen er veel nieuwe gezichten en dat is behoorlijk wennen.

Er staan nog twee seizoenen op stapel met weer een nieuwe cast. In de serie gaat de tijd namelijk wat sneller dan normaal. De aftakeling kan dat niet bijhouden. 

Dark

Een Netflixserie over tijdreizen. Dus science fiction. Altijd leuk, al vond ik dit wel een moeilijk te volgen verhaal. 

De geschiedenis speelt zich af in het stadje ‘Winden’ ergens in Duitsland. (neem ik aan want ze spreken Duits)  Er zijn vier families die de hoofdrol spelen en dat is al lastig genoeg; zeker wanneer er ook nog cyclussen van 33 jaar opgevoerd worden. Het jaar 2019, 1986 en 1953 met hun personen in verschillende leeftijdscategorieën .
‘Het einde is het begin en het begin is het einde.’
Het zijn de families Khanwald, Nielsen, Tiedemann en Doppler.
In dat stadje staat een kerncentrale. Gebouwd in 1953.

Het verhaal begint met de zelfmoord van de vader van Jonas Kahnwald gevolgd door het verdwijnen van Mikkel Nielsen in 2019. Mikkel is het broertje van Martha en Magnus.
Drieëndertig jaar eerder is er ook al een jongen verdwenen: Mads Nielsen, zijn ‘oom’; broertje van zijn vader Ulrich. Het blijft Ulrich steeds maar dwars zitten en is politieagent geworden om dit soort zaken beter te kunnen aanpakken.
Dit alles gelardeerd met regen en een sombere sfeer die versterkt wordt door de muziek.
De kerncentrale is gebouwd in 1953 boven een heel gangenstelsel waar nu o.a. afval is opgeslagen.

Kinderen spelen daar graag, lekker spannend. Jonas vindt tekeningen daarvan met allerlei vreemde aanwijzingen en gaat op onderzoek uit. Er blijkt een deur met tekens te zitten. Een rood koord ( de draad van Ariadne?) wat je kunt volgen en dan blijkt dat je via het koord, door de deur in een andere tijd kunt komen. Dan wordt het nog boeiender want dan kun je gebeurtenissen in de tijd gaan beïnvloeden.  Kan Jonas bijvoorbeeld de zelfmoord van zijn vader voorkomen? Kan de klokkenmaker met zijn eigen gebouwde apparatuur zijn verongelukte zoon, schoondochter en kleinkind kan terughalen? Kan Ulrich zijn broertje vinden?
Iedereen heeft wel iets wat hij/zij graag anders zou willen hebben zien gaan.

Dat is denk ik de rode draad in het verhaal: kun je, teruggaand in het verleden, het heden beïnvloeden? Maar wordt het dan beter? Zijn wij mensen daartoe in staat?
Dan is er nog de dreiging van de Apocalyps op 27 juni 2020 en Noah die in opdracht van Adam een schimmige rol speelt.
Adam, de oude Jonas wil alles vernietigen, de mensheid is slecht;  ‘Eva’, de oude Martha is daar faliekant tegen. Ze leven in twee werelden, maar komen erachter dat ergens gezamenlijk je schouders onder zetten toch wel handiger is.
Hoe de oude Jonas = Adam aan dat gezicht vol littekens komt wordt niet duidelijk.

Er komen ook filosofische kwesties naar voren. Dat is wel leuk. Het derde seizoen begint met een quote van Schopenhauer: “De mens kan doen wat hij wil maar hij kan niet willen wat hij wil.”

Het is een ingewikkeld verhaal en er zitten nogal wat lossen eindjes aan. En een zeer storende fout die niet hersteld wordt. Of ik begrijp het niet, dat kan ook. Maar het is toch vreemd wanneer Elizabeth Doppler doof is en zich uitdrukt in gebarentaal en in een andere, na-apocalyptische tijd – die ik ook niet snap-  gewoon kan praten en haar zus Franziska in gebarentaal spreekt.

Dan is er nog iets met muntjes waar de heilige Christoffel opstaat. De beschermheilige van  reizigers.
Ook de gele regenjas, in de eerste helft van de serie gedragen door Jonas; de tweede helft door Martha zal wel iets te zeggen hebben wat mij ontgaat.
De verwondingen van de vermiste kinderen, die op een gegeven moment gevonden worden, begrijp ik ook niet.
Het roze huis waarin alles begint heeft de trap naar boven de ene keer links en de andere keer rechts zitten. Ik heb nog gepoogd of dat ligt aan de familie die er woont, maar dat werd niks. Dan mis je weer teveel van het verhaal.
Lastig is ook die verschillende leeftijden van de personages, die door andere acteurs worden gespeeld. Ze hebben wel geprobeerd om het duidelijk te maken in haardracht en schrammen maar dat is maar gedeeltelijk gelukt.
Ik concludeer dat er teveel ingestopt is om het echt bevredigend te kunnen volgen.

Es war alles ziemlich dunkel.

Gelukkig kunnen we wel concluderen dat die Apocalyps op 27 juni niet doorgegaan is.

Apocalypse Now: Redux

Ik heb me toch maar eens aan de film gewaagd en dan ook nog eens echt in zijn geheel.  Wanneer je iets doet moet je het tenslotte goed doen.
De film is van Francis Ford Coppola uit 1979.
Deze Redux uitgave is echter uit 2001. Er zijn scenes toegevoegd. 

Duur bij Veronica: 4 uur en 10 minuten. Officiële tijdsduur volgens Wiki: 2 uur en 2 minuten. Kun je nagaan hoeveel reclames ik moest doorspoelen. Ziek, hoe dat iedere keer de vaart eruit haalt.
De hoofdrol van Willard wordt gespeeld door Martin Sheen en de andere hoofdrol, die van Kurtz is voor Marlon Brando. Deze speelt voornamelijk in het hoofd van Willard; aan het einde wordt hij zichtbaar.

In ieder geval: De film volgt redelijk het stramien van het boek waar het op gebaseerd is: Hart der Duisternis van Joseph Conrad.

In de film is het niet Marlow die het verhaal vertelt maar Willard. Het speelt zich niet af in Kongo maar in Vietnam en Cambodja ten tijde van de Vietnam oorlog.
De sfeer is net zo broeierig en sinister als het boek.
Willard krijgt de geheime opdracht om ene Kurtz te gaan elimineren omdat hij niet meer luistert naar het ‘oppergezag’ maar zijn eigen gang gaat. Hij waant zich koning over de bevolking van een dorp, diep in de oerwouden van Cambodja. Een moordlustige koning.
En hij is totaal verknipt geraakt. Wie ben je als niemand kijkt? Hoe moreel sterk ben je wanneer je geen verantwoording denkt af te hoeven leggen tegenover superieuren?
"Every man has his breaking point. Walt Kurtz has reached his. He has obviously become totally insane." 

Het thema is ook gelijk aan het boek al begint deze film als een gewone oorlogsfilm. Tegelijkertijd zie je de dwaasheid van een oorlog.
Een commandant (Kilgore)  die knetterhard de  Walkürenrit van Wagner door de luidsprekers laat schallen wanneer hij een dorpje beschiet vanuit helikopters. Het idee van onaantastbaarheid wanneer hij wil gaan surfen in een gebied wat door de Vietcong wordt beheerst.

Willard laat die oorlog achter zich en gaat op pad met een groepje en via de rivier, dus op een boot. Er gebeurt natuurlijk van alles. Willard slaagt in zijn opdracht, maar bepaald niet zonder slag of stoot.
Wat opvalt: de voortdurende stress en wat dat doet met een mens en wat voor gevolgen dat kan hebben. Schieten of beschoten worden.
Ook hier zijn Kurtz laatste woorden: "The Horror... The Horror...". Net als in het boek.
Een aangrijpende film die een sterke maag vereist.

En nu kan ik de maat van mijn plaatjes niet meer aanpassen. Ik kan geen HTML meer vinden. Dank u Google/Blogger.

The Age of Innoncence

Een film uit 1993 van Martin Scorsese naar een boek van Edith Wharton. Ze kreeg er de Pulitzerprijs voor. 

De film speelt zich af in de hoogste kringen van het New York, eind negentiende eeuw. De kringen waaruit Wharton zelf ook stamt. 

Hoofrolspelers zijn Winona Ryder, Michelle Pfeiffer en Daniel Day- Lewis. Daniel Day- Lewis had ik eerder in de film ‘Last of the Mohicans’ gezien. De film die gemaakt is naar aanleiding van het bekende boek van James Fenimore Cooper. Wat een verschil: als een door het oerwoud rennende Indiaan of een zeer sophisticated advocaat en allebei overtuigend. 

De sfeer in de film wordt behalve door het kleurgebruik, verhoogd door het gebruik van een verteller. De personen zelf praten niet; zij spreken. Heel keurig en langzaam Engels zodat je de film zelfs zonder ondertiteling zou kunnen volgen. 
En er wordt veel aandacht gegeven aan kunstvormen van die dagen.

Waarom een blogje naar aanleiding van deze film? Omdat je in deze film meer zou moeten letten op wat er niet wordt gezegd. Maar dat zat ik mij achteraf te realiseren en vond ik wel fascinerend. 

Newland Archer behoort tot de aristocratie van New York en is verloofd met May (Winona Ryder). Alles kabbelt rustig voort en ieder gedraagt zich naar de sociale conventies die in die kringen gebruikelijke waren. Toch speelt er iets van onrust in zijn hart. 

Dan komt gravin Olenska (Michelle Pfeiffer) in beeld. Een vrijgevochten nicht van zijn toekomstige vrouw. Zij leeft gescheiden van haar man, een Russische graaf, en wil eigenlijk echt een scheiding, want dan heeft zij haar vrijheid weer terug. 

Newland ontfermd zich een beetje over haar, ontdekt enige zielsverwantschap en introduceert haar in die hoge kringen waar gescheiden levende vrouwen een onderwerp van roddel zijn. Newland, als advocaat raad een scheiding dan ook af om financiële redenen en om het feit dat zij dan zeker een outcast wordt. 

Hij wordt natuurlijk verliefd op haar maar hij blijft zich als heer gedragen, maar in zijn hart stormt het. Dat blijkt uit een shot met een gedeelte uit een gedicht 'The Kiss' van Dante Gabriel Rossettii.

( ik moest wel het beeld stilzetten om het te kunnen lezen.) 

"I was a child beneath her touch,–a man

When breast to breast we clung, even I and she,– 

A spirit when her spirit looked through me,– 

A god when all our life-breath met to fan 

Our life-blood, till love’s emulous ardours ran 

Fire within fire, desire in deity.” 

Newland trouwt keurig met May, krijgt kinderen en vervalt in het saaie, voorspelbare leven met alle oppervlakkigheid die van hem binnen die snobistische kringen wordt verwacht. 

Ach, wie voelt niet met hem mee? 

‘Groots en meeslepend’ willen we allemaal leven, maar niet op de manier van de aristocratie, ook al ziet dat er groots uit. Meer vrijgevochten. Maar wat is dat eigenlijk? 
Al snel blijkt dat we de voorspelbare paden hebben bewandeld en blijft er een gevoel van moedeloosheid over dat we niet assertiever zijn geweest om onze idealen te verwezenlijken. 

Achteraf zit ik me ook te realiseren dat er achter zijn rug om een spel is gespeeld wat hem in die richting duwde. Valt best eens over na te denken. 

Eens te meer word ik bevestigd in mijn idee dat die 'vrije wil' zo vrij niet is. 

En het boek moet ik ook eens lezen.

The Two Popes

Een film uit 2019 geregisseerd door Fernando Meirelles (1955) Een Braziliaan.
Hoofdonderwerp is de abdicatie van Razinger (Benedictus XVI ) en de verkiezing van Bergoglio (Fransiscus) in 2013.
Bergoglio, gespeeld door Jonathan Pryce, wil zijn ontslag aanbieden aan Razinger, die gespeeld wordt door Anthony Hopkins.
Maar het lukt hem alsmaar niet om die handtekening los te krijgen.

In plaats daarvan raakt hij steeds in gesprek met Razinger, die een totaal andere persoonlijkheid heeft dan Bergoglio.
Razinger is een nerd, wil alles onder controle hebben en houdt niet van verassingen. Bergoglio is een voetballiefhebber, kan de tango dansen, heeft humor en neemt het niet zo nauw met de regels en is de eenvoud zelve. Dat kennen we van hem.
Er volgen ontboezemingen in het, hoe zeg je dat: ‘proeven van elkaars nieren’. Gelardeerd met flash backs van vooral Bergoglio. Ze zijn totaal verschillend maar kunnen elkaar waarderen.
Ongemakkelijke situaties wanneer Bergoglio met Razinger wil dansen. Je voelt de afkeer van Razinger die niet onbeleefd wil zijn.
Iets raars is wel dat toen het ging over het vele kindermisbruik in de RK Kerk het geluid uitviel. Ik dacht dat het aan mijn telefoon lag. (Ja, ik keek de film s’nachts via Netflix op mijn telefoon) maar via het wereldwijdeweb kwam ik erachter dat het in de film zit.
Zeker té virulent.

Leuk zijn de opnames in de Sixtijnse kapel. Helemaal leeg. En in het zomerpaleis van de paus: Castel Gandolfo.
En Anthony Hopkins schittert in zijn rol als paus. Ach, allebei eigenlijk wel.

Paus Francis:
“We are seeing a globalization of indifference. There is a culture of conflict, which makes us think only of ourselves. Makes us live in soap bubbles which, however lovely, are also insubstantial. We've become used to the suffering of others. It doesn't affect me. No one in our world feels responsible. Who is responsible for the blood of our brothers and sisters? The refugees washed up on the shores of the Mediterranean? I don't have anything to do with it. Must be someone else. Certainly, not me. When no one is to blame everyone is to blame.”

Paus Benedict: “This is your ego talking. You think you know better.”
Paus Francis: “I'm Argentinian. How does an Argentinian kill himself? He climbs to the top of his ego, and jumps off.”


Maar in hoeverre deze film op waarheid is gebaseerd....dat weet ik niet. Ik neem aan dat zulke privé gesprekken achter gesloten deuren plaatsvinden.

Source Code

Een SF- thriller uit 2011 van de regisseur Duncan Jones, zoon van David Bowie.
Leuk hoor, weer een film die met de dimensie ‘tijd’ speelt. En met het principe dat er na je sterven nog voor ongeveer acht minuten lang activiteiten zijn in het brein. Wel bij normale temperaturen. Bij lagere temperaturen kan het langer zijn.
Colter Stevens, (Jake Gyllenhaal) is een omgekomen Afghanistanveteraan die zich ergens in een soort kist bevindt. Maar hij neemt door kwantummechanismen het brein over van Sean Fentress, een leraar die in een trein zit op weg naar Chicago tegenover een aantrekkelijke vrouw, Christine. (Michelle Monaghan.)

De trein ontploft echter en nu moet Colter Stevens met het brein van Fentress en met behulp van die laatste acht minuten zien uit te vogelen wat er is gebeurt en wie de bom heeft geplaatst om op termijn erger te kunnen voorkomen.
Dat gebeurt in opdracht van een geheime organisatie waaraan hij verslag moet uitbrengen. Wanneer het Stevens lukt zal hij afgekoppeld worden om definitief te sterven.
Het lukt niet allemaal in één keer acht minuten. Dus die trein ontploft verschillende keren en Stevens wordt steeds weer teruggestuurd voordat hij echt door heeft wat er allemaal aan de hand is. Bij elke poging, die dus acht minuten duurt komt hij wat meer te weten over de bom en de bommenlegger en leert hij zijn medepassagiers beter kennen en daarop te anticiperen.
Wanneer het uiteindelijk lukt sterft hij natuurlijk niet maar mag, na soebatten, in een parallelle wereld verder leven met Christine waarin de trein niet ontploft.

Het spelen met de dimensie tijd en parallelle universa heeft al velen beziggehouden. Sinds die dimensie er is vermoed ik. *grinnik*
Wat mij zo te binnen schiet behalve de films van Christopher Nolan: ‘Alice in Wonderland’ van Lewis Caroll, De Narnia-serie van C. S. Lewis en van Jorge Luis Borges het verhaal van ‘de tuin met zich splitsende paden’.
Ook de Netflix serie ‘Outlander’ triggert de fantasie wanneer Claire met haar medische en historische kennis van 1945 teruggaat in de tijd naar 1745.
Kun je dan met de wetenschap die je hebt de geschiedenis veranderen?
In Outlander lukt het Claire en Jamie niet om de slag van Culloden te voorkomen; de bloederige veldslag die het einde inluidde van de Schotse Hooglanders cultuur.
Natuurlijk lukte dat niet; het stond al in de geschiedenisboeken. De geschiedenis verloopt zoals ie verloopt.

Of moet je maar tot de conclusie komen dat al je handelingen, of ze nou goed of niet goed zijn, per definitie de geschiedenis beïnvloeden omdat je eenvoudig niet wéét hoe het anders zou zijn verlopen?
Wat zegt het ‘gehypothetiseer’ over parallelle universa over de mensheid zelf?
Een grote behoefte om je eigen leven en dus de geschiedenis te kunnen corrigeren? Nieuwe kansen willen hebben of om zelfs de tijd te kunnen beheersen?
Wat een film al niet teweeg kan brengen.

The Irishman

Een film van de regisseur Martin Scorses uit dit jaar.
Gezien via Netflix.

Na zo ongeveer alle Spaanse series te hebben bekeken – ik spreek nu vloeiend Spaans *gniffel* - en ook ‘The Crown’ heb ik me gewaagd aan deze misdaadfilm.
Gebaseerd op een boek boek 'I Heard You Paint Houses'. Geschreven door Charles Brandt.
Jimmy Hoffa was een belangrijke vakbondsleider in de VS van de jaren zeventig.
Zijn verdwijning is tot op de dag van vandaag niet opgehelderd en blijft daardoor een raadsel. In deze film wordt een mogelijkheid voorgesteld die volgens de schrijver van het boek door Sheeran aan hem is verteld. Bewezen is het nooit.



Hoffa schijnt banden te hebben onderhouden met de maffia. Al hield hij helemaal niet van Italianen. ‘Ze heten allemaal Tony’
De rol van Hoffa wordt door Al Pacino gespeeld. Het verhaal wordt door de ogen van een naaste medewerker verteld.
Dat is de stoïcijnse Frank Sheeran, the Irishman en oorlogsveteraan. Gespeeld door Robert de Niro. Deze Frank gaat tot de intieme kring van Hoffa behoren op voorspraak van Russell Bufalino.
Rode draad is de reis van Sheeran, Bufalino met hun vrouwen naar een afspraak met Hoffa.
Dan volgen via flashbacks stukken die het tot een geheel smeden.
Bufalino is een rol van Joe Pesci. Even tussendoor: Wat kunnen oudere mannen toch ook foeilelijk worden. *grinnik*
Dan heb je de voor mij klinkende namen wel gehad.

Frank Sheeran is in eerste instantie een medewerker van Bufalino . Maar via Bufalino wordt hij voorgedragen bij Hoffa. Handig voor Bufalino om iemand in het tegenovergelegen kamp te hebben, want Sheeran blijft toch vooral trouw aan hem. Hoffa zie ziet wel iets in Sheeran. Vooral in zijn pokerface denk ik , zijn volgzaamheid en zijn stoïcisme.
Daarom is die laatste scene ook onbetaalbaar naar mijn mening en laat de kracht van Scorsese zien.
Dan zit Sheeran, oud en verlaten door iedereen in een verzorgingstehuis. De meest mannen van zijn tijd zijn overleden. Zijn dochters willen niets meer van hem weten.
Sheeran neemt al zijn misdaden mee het graf in. Zelfs de pastor die hem regelmatig bezoekt vangt bot.
In die laatste scene zie je heel subtiel het verlichte bordje ‘exit’ en dan de kamer inzoomend op Sheeran.
Die man die nooit een spier vertrok voor de meest vreselijke dingen die hij in zijn leven heeft gedaan en die dan aan de verzorgende vraagt of de deur een kiertje mag blijven openstaan.
Er is geen mens zo stoïcijns of er zit nog wel een emotioneel trekje aan.
Ik moest daarbij denken aan Willem Wilmink met zijn gedichtje ‘Dood zijn duurt zo lang’.

Waarom zijn mensen zoals ze zijn?
Waarom doen ze dingen waarvan ze weten dat het niet goed is? Het grootste raadsel van deze film is het raadsel ‘Mens’.

Babettes Gaestebud.

Verliefd staar ik naar mijn gloednieuwe, opklapbare typemachientje waarmee ik surfend mij kan verbinden met de rest van de wereld, heerlijk vanachter mijn bureau met mijn voeten tegen de verwarming.
Een vervroegd verjaardagscadeau. Wat zal hier allemaal weer uitrollen. Veel vermoed ik, als ik tijd van leven en helderheid krijg, want het typt zo lekker licht weg.
Wat was mijn vader een visionair om mij op 10-jarige leeftijd mijn typediploma te laten halen. Tweehonderd-drieënzeventig aanslagen per minuut had ik en het hadden er meer kunnen zijn als ik had geweten dat je, wanneer je klaar was gewoon weer overnieuw kon beginnen met het over te typen schrijfsel.

Goed, Babettes Feest. Een Deense film uit 1987 met als regisseur Gabriel Axel. Deze film kreeg een Oscar voor beste buitenlandse film in 1988.
Wat ik niet wist is dat deze film gebaseerd is op een boek van Karen Blixen (1885-1962) uit 1958. Haar ‘Out of Africa’ kende ik wel.

Naar wat ik van deze film had gelezen vond ik het nooit de moeite waard om ervoor te gaan zitten; zo’n moraliserend verhaal. Een EO verhaal. Dacht ik.
Nu toch maar gedaan. Bij nader inzien zat ik net zo vol vooroordelen als de personages in de film.
Hij is uitgezonden door de VPRO na een zomeravondgasten sessie. Ik weet niet meer welke maar ik had hem opgenomen.
Hij viel mij ontzettend mee. Het is helemaal geen moraliserend verhaal, maar laat mooi zien wat nu belangrijk is in het leven. Waar kies je voor. Ben je bereid om de consequenties te dragen. En wat zit er verborgen onder de terughoudende keurigheid.

Zelf ben ik niet van het eten; Mijn slogan die uit China komt is: ‘wijze mensen spreken over hun ideeën, intelligenten over feiten en domme over eten’….. er zijn vandaag de dag nogal veel dommen. We ‘verdommen’ met z’n allen.
Nu werd in deze film niet over eten gesproken maar het belang van een goede maaltijd kwam wel duidelijk naar voren. Het samen aan tafel zitten en genieten. Het socializen. Ook al was dit in deze film nogal verborgen.

In een Piëtistische geloofsgemeenschap in het woeste Jutland van de vorige eeuw woonde een prediker met zijn twee knappe dochters. Het ontbreekt ze niet aan mannelijke aandacht maar pa wil geen afstand doen van hen en weet ze ‘binnenboord’ te houden. Prettig om verzorgd te zijn op je oude dag. De zussen leunen nogal zwaar op het, vaak niet eens uitgesproken, oordeel van pa, die het natuurlijk weer van God heeft.
Enfin, op een dag klopt Babette aan, een Franse dame op de vlucht en met begeleidende brief van een ex lover, of de dames voor haar willen zorgen. Dat is natuurlijk hun christenplicht dus dat doen ze graag en met liefde .Babette kan in de keuken helpen terwijl de zussen dan meer tijd krijgen bij hun belangrijke taak om voor de gemeenteleden te zorgen.
Pa is inmiddels overleden, maar de groep is nog hecht al vertoont ie wel barsten.

Dan wint Babette op een dag de Franse Lotto en wil zo graag iets terug doen. Ze stelt voor om voor de honderdste geboortedag van de prediker een diner klaar te maken op eigen kosten. Een Frans diner. Oké, dat gebeurt. Het kost haar haar hele vermogen tot stomme verbazing achteraf van de zussen. Al je geld uitgeven en niets sparen?
Maar één zus krijgt na de aanblik van kwarteltjes en een schildpad een nachtmerrie en denkt dat het hele diner een influistering is van den boze.
Goede raad is duur; ze overlegt met de broeders en zusters van de gemeente en zij beloven om niet te laten merken wat ze van het diner zullen gaan vinden; zich niet te laten verleiden door de geneugten van het vlees. Er zijn tenslotte belangrijker dingen in het leven.
Babette werkt zich uit de naad en het diner slaagt aan alle kanten. Maar feedback komt er niet, behalve van een generaal die niets wist van de afspraak om niets over het eten te zeggen.
Hij, ook een ex lover van één van de zussen, herkent de specialiteiten van de Franse keuken. Er is er maar één die zó kan koken.

Er wordt niet zoveel gesproken in de film, maar de beelden zijn zo sprekend dat de verschillende ladingen in de film wel duidelijk worden.
De Oscar is verdiend.

Minority Report

Gisteravond deze film eens in zijn geheel bekeken. Er komen wel interessante items aan bod zoals de vrije wil en determinisme.
Een vrije wil sluit determinisme uit maar omdat ik niet in een volledig vrije wil geloof - ik ben overtuigd van een eigen wil die relatief vrij is - ben ik ook overtuigd van het determinisme ook al is dat voor veel mensen een vies woord.
Deze film houdt het toch een beetje in het midden. Achteraf bezien.

Het is een film van Steven Spielberg uit 2002 en het speelt zich af in 2054. Een science fiction film met allerlei technische hoogstandjes. Maar kennelijk kennen ze dan toch nog de klassieke muziek. Ik hoorde tenminste het bekende tweede deel van de zesde symfonie van Tsjaikovski in de vijfkwartsmaat en nog iets bekends wat ik niet direct kon thuisbrengen.
De muziek is van John Williams dus dat zat wel goed.
Tom Cruise is de hoofdrolspeler.

In Washington bestaat een speciale politie-eenheid ‘Pre-Crime’, onder leiding van John Anderton (Tom Cruise) die moorden die gepleegd dreigen te gaan worden, kan voorkomen. Dat kunnen ze via het voorspellende vermogen van drie ’Pre-Cogs’, die in een bad liggen. Het zijn een mannelijke tweeling en een vrouw: ‘Agatha’. Deze laatste is het krachtigste medium. Genetisch gemodificeerde mensen.
Iemand, die een moord dreigde te plegen maar weerhouden wordt door het politieapparaat, kan niet veroordeeld worden. Want hij/zij heeft (nog ) niets gedaan. Ze worden dan, met een ‘halo’ in een permanente slaaptoestand opgeborgen.
Dan is er natuurlijk een complot om de hoofrolspeler ook op te bergen en als vanzelfsprekend lukt dat niet.
Anderton krijgt op een dag via de Pre-Cogs beelden van hemzelf te zien van een moord die hij binnenkort gaat plegen.
Nou, gedoe, gedoe, gedoe maar op het moment suprême probeert ‘Agatha’ hem ervan te overtuigen dat hij nog steeds kan kiezen om het wel of niet te doen. Vanwege allerlei constructies schiet hij toch die man dood. Dus geen vrije wil?
Aan het einde wanneer degene die het op Anderton heeft gemunt ook schiet lijkt het erop dat er toch weer de keuzemogelijkheid is om iets te doen wat niet was voorzien door de mediums.
Dus toch wilsvrijheid?

Ik denk inderdaad dat het mogelijk is.
Het is maar een heel klein, ‘vrij’ speelveld wat we als mensen hebben maar daarbinnen kúnnen cruciale keuzes gemaakt worden.
Daarbinnen kun je ook ‘de Heilige Geest bedroeven’ zoals kort geleden in een discussie naar voren kwam.
Helaas ben ik zo iemand waarin, altijd achteraf, de meest geweldige antwoorden naar boven komen borrelen.

House of Cards

Ik heb me gewaagd aan een Netflix serie. House of Cards.
Een hele lange. Zes seizoenen die ik in een paar weken heb gekeken.

Hoofdrollen voor Kevin Spacy als Francis Underwood totdat hij er vanwege een ‘me too affaire’ uitgeknikkerd werd. Hij is in deze serie een politicus en mikt op het presidentschap van de VS.
Robin Wright is Claire Underwood, zijn vrouw. Ook een ambitieuze dame met irritant weinig mimiek in haar gezicht, net als de huidige presidentsvrouw.
Maar soms is dat wel handig; ik ga het ook wat vaker proberen.

In het begin vond ik het echtpaar Underwood wel sympathiek. Ze deden bijna alles voor elkaar, zij het dat zij iets meer deed voor hem dan hij voor haar, maar waren loyaal ten opzichte van elkaar.
Gewoon een goede relatie met hier en daar wat foute ontsporingen.
Rookten gezellig met elkaar een jointje en wáren er voor elkaar, ondanks de drukke banen. Wat natuurlijk in een film gemakkelijker is dan in real life.
Tegenover anderen waren ze duidelijk zakelijker en koelbloediger ingesteld.
Dat veranderde in de loop van de serie totdat ik hen gewoon een akelig stel mensen ging vinden.
Keihard, ook naar elkaar en ze gingen over lijken richting het presidentschap van de VS en het behouden van die plaats.
Enige overeenkomsten met de huidige president werden wel duidelijk.

Het is niet echt een héél spannende serie, maar wat wel duidelijk naar voren komt is het gekonkel in de wandelgangen van het regeringsapparaat. Help jij mij om een wet er door te jassen dan help ik
jou om jouw ideeën vorm te geven. En wie erg lastig is krijgt opeens een ongeluk ofzo.
Maar toch altijd weer oppassen om - wat mijnheer Cathy ‘wisselgeld’ noemt - achter te laten want het kan tégen je gebruikt worden.
Alles kan tegen je gebruikt worden trouwens en wanneer er niets is dan wordt er zo nodig wel iets gecreëerd en/of uitgelokt.
Altijd berekenend bezig zijn. Het is niet voor niets, denk ik, dat er regelmatig een schaakspel in beeld komt vanuit de presidentiele slaapsuite. Vooruit denken wat de mogelijkheden van je tegenstander zijn en die zo veel mogelijk op voorhand tackelen.
“The road to power is paved with hypocrisy, and casualties.”
En dat niet alleen in de wandelgangen van het Capitool maar ook in de internationale betrekkingen. Aan Petrov, de Russische president, hebben ze wel een hele kluif. *grinnik* Hij is minstens zo hard en doet helemaal niet zijn best om dat te verbergen zoals de Underwoods.
Dan is er nog het kat en muisspel met de pers.
Doug Stamper is een akelige stafchef, vind ik. Hij is ziekelijk toegewijd aan Francis Underwood en regelt met zijn pokerface allerlei stinkende zaakjes voor hem.
Pas in het laatste seizoen worden alle losse eindjes afgewerkt. Van zogenaamde zelfmoorden tot in scene gezette overlijdens om aan de Underwoods te ontkomen. Dat moest ook wel want Spacy moest eruit. Het is dan ook niet het beste seizoen. Te rommelig.

Wat wel grappig is: Francis Underwood richt zich zo af en toe tot de kijkers en maakt hen deelgenoot van zijn gedachten. “Democracy is so overrated.”
Claire doet dat pas in het laatste seizoen, wanneer zij het tot president geschopt heeft en de strijdt aanbindt met de boze, blanke oligarchen.
Want Francis was alleen maar het middel tot haar doel.
Ze loopt ook altijd op zeer hoge hakken rond en stapt voorbeeldig netjes uit bed.
Wat ik raar vond is het gedoe van de zwangerschap. Totaal ongeloofwaardig.
Actualiteit zit er ook in met betrekking tot de strijd in Syrië. Plus het gebruik of misbruik van een terroristische organisatie ten gunste van de stemmingsuitslag van verkiezingen.
Nog iets: twee keer -geloof ik - komt het boek van Dickens in beeld: ‘A Tale of Two Cities’. In combinatie met Doug Stamper.
Ik heb het boek nooit zelf gelezen maar volgens de wiki pagina gaat het in het boek over de cyclus van verval en herrijzenis. Nou dat is wel van toepassing op Stamper. Helaas moet hij het tenslotte ook afleggen.

Vervolgens vraag ik me wel af of er nog eerlijke, integere en loyale mensen bestaan.


'Politics is no longer theatre, Politics is show business'

Women in Gold

Mooie, waargebeurde film uit 2015 waarin heel veel thema’s op een kalme manier samenkomen. Regisseur is Simon Curtis en de hoofdrollen voor Helen Mirren en Ryan Reynolds.
Het verhaal speelt zich af via flash backs in Oostenrijk, voor en tijdens de oorlog en in het heden.
Maria Bauer komt uit een welgestelde Joodse familie in Wenen en is het nichtje van de dame die door Klimt is geschilderd: ‘Porträt der Adèle Bloch-Bauer’ uit 1907.

Dit schilderij was een opdracht van Ferdinand Bloch, echtgenoot van Adèle en het hing jaren aan de muur bij Maria thuis waar ook haar tante en oom woonde. Helaas overleed Adèle in 1925. Haar man liet na zijn dood in 1945 alles na aan de neven en nichten waaronder Maria Altmann.

Bij de ‘Anschluss’ werd er door de Duitsers enorm veel kunst geroofd en zo ook o.a. dit schilderij.
Het kwam in 1941 te hangen in het Belvedère in Wenen en kreeg een andere naam: Die Frau in Gold/ Women in Gold want een Joodse naam aan een schilderij kon natuurlijk niet.
Maria is met haar man tijdig gevlucht richting Amerika en heeft later, naar aanleiding van het ‘Bundesgesetz uber die Ruckgabe von Kunstgegenstanden’ van 1998 een langdurig proces gevoerd om de schilderijen terug te krijgen. Dat lukte uiteindelijk in 2006.
Haar advocaat was/is een kleinzoon van Arnold Schönberg, een bekende componist, die al eerder naar de VS was gevlucht.

Tijdens de film merkte ik in mijzelf een rare kronkel. Aan de ene kant wilde ik dat de rechtmatige eigenaren de schilderijen terug zouden krijgen en begreep ik het vastbijten in de zaak van Randy en Maria. Aan de andere kant vond ik het heel jammer dat de schilderijen zijn verhuisd naar Amerika en niet in Europa zijn gebleven. Maar zo gaat het nu eenmaal. Er verdwijnen teveel ‘schilderachtige kopstukken’ uit Europa naar rijke mensen in Amerika, het midden- en verre oosten die eigenlijk in Europa thuishoren.
Toen wij in Wenen waren hebben we het Belvedère bezocht; het topstuk van dit moment is ‘De Kus’ van Klimt.
Ook prachtig, maar ik had graag die schitteringen van het portret van Adèle bekeken.
Wat ook leuk was dat ik in het Belvedère ineens voor het grote schilderij van Napoleon te paard stond. Geschilderd door Jacques Louis David. Meer bekend van ‘de dood van Marat’.

Er hangt natuurlijk nog veel meer maar dat vond ik op dat moment niet interessant genoeg.

The Book of Eli

Een film uit 2010 geregisseerd door de gebroeders Hughes (1972) ; Albert en Allen, een tweeling.
Deze film was sinds 2001 weer een coproductie, want Albert woont sinds 2004 in Praag.

Hoofrolspelers zijn Denzel Washington, Mila Kunis en Gary Oldman.
Een bijzondere film in sepia. Het verhaal speelt zich af in een post-apocalyptische tijd wat door die onkleuren wordt versterkt.
Wat zich precies heeft voorgedaan wordt niet besproken. Ik maakte ervan dat er een gat in de ozonlaag is ontstaan waardoor mensen zijn verbrand. Ergens in beeld komen ook kapotte kernreactors voor en het lichaam van Eli zit vol met littekens.
Eli (Denzel) heeft de opdracht gekregen om met een boek van de oostkant van Amerika naar de westkant te gaan. De precieze reden is hem onbekend.


Onderweg komt hij echter een bende tegen die in opdracht van hun baas Carnegie alle boeken moeten confisqueren want de baas van de club weet dat er een boek moet zijn waar kracht in zit om mensen onder druk te kunnen zetten. Hij herinnerde zich dat van vóór de ramp. En hij heeft grote ambities.

Het is een harde wereld geworden na de ramp. Het recht van de sterkste geldt op alle punten. Er is nog maar weinig luxe overgebleven en ieder vecht voor zijn eigen hachje.
Eli leest dagelijks in het boek en wandelt zo dwars door Amerika. Wanneer zijn leven zich kruist met dat van Carnegie probeert de laatste of Eli zich wil aansluiten bij zijn ‘gang’ maar Eli heeft een andere opdracht. Via zijn stiefdochter Solara komt Carnegie erachter dat het bewuste boek in Eli’s bezit is. Solara gaat met Eli mee want die wekt vertrouwen; meer dan haar stiefvader.

Na heel veel gedoe en geweld waarbij Eli toch zijn boek heeft moeten afgeven aan Carnegie komen die twee via de Golden Gate Bridge waar niet veel Gold meer te vinden is aan op Alcatraz Island waar een organisatie zit die zoveel mogelijk muziek en literatuur probeert veilig te stellen uit het glorieuze verleden waarin 'mensen dingen weggooiden waar ze nu een moord voor zouden doen'.
Dan blijkt dat Eli blind is en zijn boek in Braille was geschreven. Hij kent echter het hele boek uit zijn hoofd en dicteert het aan de leider van de groep.
Deze zet het op de persen en de Bijbel wordt weer volop gedrukt.

Dat was voor mij het meest ongeloofwaardige deel van de film; dat Eli blind bleek te zijn. Echt heel raar. Meestal vallen mij de kleine hinten wel op maar nu heb ik niets daarvan gemerkt.
Misschien moet ik hem nog een keer kijken met dat in mijn achterhoofd.
Wanneer je niet thuis bent in de Bijbel snap je waarschijnlijk niet veel van de film. Hoe moet dat toch met de volgende generaties!
Regelmatig moest ik denken aan de woorden uit Markus dat tekenen de gelovigen zullen volgen. Dat gebeurt in deze, best wel gewelddadige, film.
En aan Abraham die ook de opdracht kreeg om ergens anders heen te gaan zonder precies de bedoeling te weten. Gewoon gehoorzamen. Zelf. Niet een ander laten gehoorzamen zoals Carnegie het in zijn hoofd had.
De titel alleen al: the Book of Eli wat letterlijk betekent: het boek van mijn God.
‘Eli’ is Aramees voor ‘mijn God’. Het gaat dus over de Bijbel en dan ook nog in een King James Version.

Moraal van het verhaal: Het evangelie vindt altijd Zijn weg ook al is het op minder voor de hand liggende manieren.

Lucy

Een film uit 2014 van de regisseur Luc Besson, ook bekend van de ‘Transporter’ films die aan mij niet zo zijn besteed.

Van deze film zag ik weer eens een flard waardoor mijn interesse werd gewekt.
Wat gebeurt er wanneer een mens meer procenten van zijn/haar brein kan gebruiken dan de gebruikelijke 10%.
Hoofdrollen zijn voor Scarlett Johansson als Lucy en Morgan Freeman als Prof. Samuel Norman.

Er zijn twee verhaallijnen; de ene van Lucy, een jonge vrouw die in Taipei woont en de andere lijn van professor Norman, een neurowetenschapper. Natuurlijk kruisen die twee lijnen elkaar op een bepaald moment.
De film begint echter met een shot van de ‘eerste Lucy’.
Die is nog niet echt ontwikkeld.
‘Onze’ Lucy is het slachtoffer van een manipulerend vriendje.
Ze moet ergens een koffertje afgeven en beland in de duistere wereld van de drugsmaffia.
Intussen geeft Prof. Norman college over het menselijk brein. Wij zijn de eerste mensachtigen die zo ongeveer 10% van het brein gebruiken maar helaas gebruiken we die meer om te ‘hebben’ dan om te ‘zijn’. Dat vind ik van die mooie filosofische uitspraken die er zomaar tussendoor glippen.
Wanneer we meer van ons brein zouden kunnen gaan gebruiken dan gaan we eerst onze medemens domineren en daarna de materie, alweer volgens de professor. Zit best wat in.
Kennelijk gelooft hij ook niet zo in een goede inborst van de mens.

Wat gebeurt er met Lucy? Zij wordt knock-out geslagen en bij het wakker worden ontdekt ze dat ze een wond heeft in haar onderbuik. Het blijkt dat ze, samen met nog wat anderen als drugskoerier gaat worden gebruikt en de drugs – Cph4 - zijn in haar buik verstopt.
Het spul gaat lekken en ze krijgt een overdosis in haar bloedbaan. Dat heeft tot gevolg dat ze haar brein in toenemende mate kan gaan gebruiken.
Dat doet ze dan ook; allereerst om wraak te nemen op degenen die haar dit hebben aangedaan. Een hoop spektakel.
Dan zoekt ze contact met de professor om te vragen wat ze met al haar kennis aan moet omdat ze zich steeds minder mens gaat voelen.
Ondertussen moet ze wel steeds van dat spul tot zich nemen anders valt ze uit elkaar. Dat zijn van die mooie visuele filmtruckjes.
Professor Norman adviseert haar om haar kennis dóór te geven. Dat belooft ze. Ze zal het doorgeven via een computer.
Na een infuus met de drug waardoor haar kennisniveau naar de 100% stijgt heeft ze zelfs grip op de tijd en kan ze tijdreizen.
Ze gaat terug in de tijd, naar het begin en ontmoet tussendoor haar voorganger Lucy. Daarbij is het beeld van Michelangelo, de schepping van de mens, met de vingers tegen elkaar wel grappig.
Ze zoekt intussen op een wonderlijke, filmische manier contact met de computer en al haar kennis belandt op een usb-stick die Norman krijgt. Ook een soort van vingers tegen elkaar.
Lucy lost op.
Moraal van de film: geef je kennis door.


Nu de kanttekeningen:
Het is niet waar dat we maar 10% van ons brein gebruiken. We gebruiken heel ons brein maar nooit alles tegelijk.
Cph4 bestaat wel maar heeft niet de werking zoals in de film wordt beweerd.
Wat wel boeiend is vind ik, dat het de mens zo kan bezighouden; slimmer worden, meer kennis vergaren. Kennis is macht; dan is het toch een begeerte naar macht.
Begeerte om mensen en materie te domineren wellicht.
Ik denk ook even aan de film ‘Limitless’ van Neil Burger met Bradley Cooper. Hij ontdekt ook een drug die hem sneller en beter laat denken. Hij wordt een dankbare prooi voor slimme mensen die zijn kennis kunnen gebruiken.
Slimheid, kennis en wijsheid zijn toch drie heel verschillende dingen.
Dan is alleen kennis doorgeven niet genoeg.
Het gaat om een totaalpakketje van mens-zijn.