Women in Gold

Mooie, waargebeurde film uit 2015 waarin heel veel thema’s op een kalme manier samenkomen. Regisseur is Simon Curtis en de hoofdrollen voor Helen Mirren en Ryan Reynolds.
Het verhaal speelt zich af via flash backs in Oostenrijk, voor en tijdens de oorlog en in het heden.
Maria Bauer komt uit een welgestelde Joodse familie in Wenen en is het nichtje van de dame die door Klimt is geschilderd: ‘Porträt der Adèle Bloch-Bauer’ uit 1907.

Dit schilderij was een opdracht van Ferdinand Bloch, echtgenoot van Adèle en het hing jaren aan de muur bij Maria thuis waar ook haar tante en oom woonde. Helaas overleed Adèle in 1925. Haar man liet na zijn dood in 1945 alles na aan de neven en nichten waaronder Maria Altmann.

Bij de ‘Anschluss’ werd er door de Duitsers enorm veel kunst geroofd en zo ook o.a. dit schilderij.
Het kwam in 1941 te hangen in het Belvedère in Wenen en kreeg een andere naam: Die Frau in Gold/ Women in Gold want een Joodse naam aan een schilderij kon natuurlijk niet.
Maria is met haar man tijdig gevlucht richting Amerika en heeft later, naar aanleiding van het ‘Bundesgesetz uber die Ruckgabe von Kunstgegenstanden’ van 1998 een langdurig proces gevoerd om de schilderijen terug te krijgen. Dat lukte uiteindelijk in 2006.
Haar advocaat was/is een kleinzoon van Arnold Schönberg, een bekende componist, die al eerder naar de VS was gevlucht.

Tijdens de film merkte ik in mijzelf een rare kronkel. Aan de ene kant wilde ik dat de rechtmatige eigenaren de schilderijen terug zouden krijgen en begreep ik het vastbijten in de zaak van Randy en Maria. Aan de andere kant vond ik het heel jammer dat de schilderijen zijn verhuisd naar Amerika en niet in Europa zijn gebleven. Maar zo gaat het nu eenmaal. Er verdwijnen teveel ‘schilderachtige kopstukken’ uit Europa naar rijke mensen in Amerika, het midden- en verre oosten die eigenlijk in Europa thuishoren.
Toen wij in Wenen waren hebben we het Belvedère bezocht; het topstuk van dit moment is ‘De Kus’ van Klimt.
Ook prachtig, maar ik had graag die schitteringen van het portret van Adèle bekeken.
Wat ook leuk was dat ik in het Belvedère ineens voor het grote schilderij van Napoleon te paard stond. Geschilderd door Jacques Louis David. Meer bekend van ‘de dood van Marat’.

Er hangt natuurlijk nog veel meer maar dat vond ik op dat moment niet interessant genoeg.