Just because I'm quiet........... doesn't mean I don't have a lot to say

dinsdag 30 juni 2015

Norwegian Wood


I once had a girl, or should I say, she once had me......

Gescheven door Haruki Murakami in 1987. Het was zijn doorbraak in de literaire wereld. Voor mij was dit ook het eerste boek dat ik van hem las.

Toru Watanabe zit in een vliegtuig naar Hamburg. Bij de daling hoort hij het liedje ‘Norwegian Wood’ van de Beatles en raakt van de kook.
In een grote flash back naar de zestiger jaren wordt langzaam (soms echt heel langzaam) alles helder.
Het is het verhaal van een introverte, nogal passieve student (theater, autobiografisch?) die op zijn manier omgaat met de dood van zijn vriend.
‘Middenin het leven draaide alles om de dood’


Kizuki, een vriend van Watanabe pleegt zelfmoord op 17 jarige leeftijd door de uitlaatgassen van zijn auto naar binnen te leiden. Naoko was/is zijn vriendin.
Na deze heftige gebeurtenis vertrekken Watanabe en Naoko los van elkaar naar Tokyo om daar te gaan studeren.
Watanabe belandt in een studentenhuis op een kamer met ‘de Marinier’; een type ‘Sheldon’ uit ‘the Big Bang Theorie’.
En hij raakt bevriend met Nagasawa die net als hij geïnteresseerd is in Westerse cultuur en schrijvers.
‘Van welke schrijvers hou je dan, Nagasawa?’ informeerde ik. ‘Balzac, Dante, Joseph Conrad en Dickens’, antwoordde hij zonder aarzeling. ‘Niet bepaald hedendaagse schrijvers’. ‘Daarom lees ik ze juist. Als je hetzelfde leest als iedereen, dan denk je ook hetzelfde als iedereen.’

In Tokyo ontmoeten Naoko en Watanabe elkaar weer bij toeval en krijgen een moeizame relatie. Ze hebben een gezamenlijk verleden maar kunnen er slecht met elkaar over praten.
‘Het leek wel of Naoko mij had aangestoken met haar woorden-zoek-ziekte.’

Op een dag is Naoko verdwenen en blijkt in een inrichting te zitten. Van daaruit schrijft zij soms brieven en ontmoeten ze elkaar af en toe.
‘Wij dragen onze afwijking zoals indianen veren op hun hoofd dragen om de verwantschap met hun stam te tonen. En we leven hier kalm en zonder elkaar pijn te doen.’

Watanabe blijft in het studentleven en ontmoet andere meisjes, o.a. Midori die het tegenovergestelde is van Naoko maar hij voelt zich heel erg aangetrokken en zeer verantwoordelijk voor Naoko.

Het is een best wel aangrijpend boek over volwassen worden door harde levenslessen. Japanners zijn harder, lijkt het wel. Japan kent het hoogst aantal zelfdodingen per jaar en dat blijft maar stijgen.
De seksuele passages zijn niet bepaald subtiel en dat stoort me, maar ook dat is Japanners eigen.


maandag 8 juni 2015

Ramadan


Deze maand begint de Ramadan. Nu alvast een gedichtje erover wat ik wel leuk vond.

Ramadan


De Ramadan is eigenlijk een zegen
want als je meedoet met die vastentijd
raak je vanzelf een aantal pondjes kwijt
hetgeen hier in ons land zwaar dient te wegen

Zo blijkt dat de islam ook voor ons allen
een mooi geloof is om van af te vallen.


Driek van Wissen (1943 - 2010)
Dichter des Vaderlands van 2005 - 2009




vrijdag 5 juni 2015

Introversie


Deze week las ik een artikel in de krant over introvert zijn en de positieve kanten daarvan. Helaas kan ik het artikel niet meer vinden maar stuitterde bij het zoeken via Google op de site van Marloes Bouwmeester en dit artikel
Wat heerlijk herkenbaar om te lezen. Ergens las ik ook dat introverten een hekel hebben aan de telefoon. Ik maar denken dat het een tik van mij was.
Ik haat dat ding.
Het breekt altijd in in mijn geest. Geef mij maar mail of de watts app voor de nodige informatie. Die lees ik wanneer ik dat wil.
Ik begrijp ook niet dat anderen altijd maar ‘stemmen willen horen’.
Muziek is echt leuker.
In gezelschappen is het mijn ding om de anderen te bestuderen en wanneer er een stilte valt ben ik altijd nieuwsgierig wie daar het minste tegen kan en begint met praten.
Heel leerzaam.
Verder heb ik een hekel aan de meeste verjaardagen.
Vaak heb ik de wens geuit dat ik liever wat minder mooi en wat adremmer was geboren. *grinnik*
Voor mijzelf had ik de wereld al ingedeeld in energieleveranciers en energieslurpers. Van die slurpers heb ik er de afgelopen jaren veel te veel ontmoet. Ik kan er niet meer tegen dus die probeer ik uit de weg te gaan.
Dat is moeilijk. Ik ben ook bang geworden om vriendschappen te sluiten. Bang om weer in dezelfde valkuilen te belanden.
Ik ben ook te netjes christelijk opgevoed om mensen direct af te kappen; de ander is altijd belangrijker en als hij/zij nu een luisterend oor nodig heeft dan behoor je er te zijn.
Ondertussen vreet het energie omdat het meestal over niets gaat. Laat mensen een kanariepietje nemen als ze een kakelpaal nodig hebben.
Energieleveranciers ken ik niet veel, dus die ik ken moet ik koesteren zonder mezelf op te dringen. Pffft. Wat is het leven toch gecompliceerd. Voeg er nog een vleugje HSP bij en klaar ben je.
Ik ben liever alleen en ik geef er steeds meer aan toe.
Vaak krijg ik de vraag wat ik tegenwoordig doe. Nou niets. Ik lees veel, blog en studeer autodidactisch viool en piano, speel in twee orkesten en wroet in de tuin. (en nog wat vrijwilligerswerk om mijn schuldgevoel te dempen)
Het is in deze tijd not done om geen baan te hebben. Ik geniet ervan. Het verhaal in de Bijbel klopt wel: zodra je je als een Maria opstelt, beginnen de Martha's te koeren.

Jammer is het wel dat je zoiets niet op tijd als kennis meekrijgt in je leven. Dat zou zoveel ‘gezellig en sociaal gewenst gedrag’ en dus vermoeidheid hebben gescheeld.
De vraag die zich aandient is natuurlijk of ik nu mee doe met de etikettenplakkeritis - hype.
Tsja, daar moet ik de komende weken maar eens over gaan nadenken. Komt mooi uit; ik heb vakantie.

“Writing is something you do alone. It’s a profession for introverts who want to tell you a story but don’t want to make eye contact while doing it.”

John Green


dinsdag 2 juni 2015


Drie soorten lezers zijn er: een eerste die zonder oordelen geniet, een derde die zonder genieten oordeelt en een middelste, die genietend oordeelt en oordelend geniet; deze herschept eigenlijk het kunstwerk.

Johann Wolfgang von Goethe (1749 - 1832)
Duits wetenschapper, schrijver, dichter, filosoof en staatsman.



maandag 1 juni 2015

Ark van Noach/Johan


Ja daar is ie weer een keer
De SGP had afgelopen zaterdag een Familiedag gepland op de Ark in Dordrecht.
Onze familie had hetzelfde idee. Wisten wij veel.
In ieder geval kan ik wel zeggen dat onze familie, die van kleurrijke kleding houdt wat vrolijkheid bracht tussen het stemmige zwart en donkerblauw.
Maar daar wil ik het niet over hebben.
Wat ik vreemd vond was de familie van Noach. Er stond namelijk een zeer donker gekleurde man te midden van de familie. Dat zal Cham toch niet zijn geweest hoop ik. Ik dacht dat we nu wel zo ver waren dat we niet meer geloven dat Cham zwart was.
Maar je weet het nooit.

Hoe langer ik op die ark rondliep hoe meer ik ging geloven in een niet - letterlijke lezing van dit verhaal ten tijde van de bouw van piramides in Egypte. Dat is vast niet de bedoeling van Huibers, die liep te sjouwen met bitterballen. *grinnik*
Ook in Sumerië ging het leven na een 'flood' gewoon door.
Ik was wat overdonderd door de afmetingen van de ark en dan denk je al snel dat al die dieren er gemakkelijk op/in konden. Er waren echter andere zaken die mijn aandacht trokken.
In deze ark zitten overal ramen en is er verlichting. Hoe heeft Noach het toch geflikt om in het donker (één lichtopening) al die dieren te eten (welk eten?) te geven en hun uitwerpselen op te ruimen. Dat moet dan met oliepitten zijn gebeurd.
Maar wanneer het volgens creationisten zo te keer ging dat zelfs de Mount Everest en andere bergketens zijn ontstaan dan lukt dat beslist niet.
Dan lukt het lopen op zo’n boot al niet eens. En dat veertig dagen lang.

Een vraag die voor mij ook blijft staan is: waar kwam al dat water vandaan en waar ging het naar toe? Wanneer de bergketens zijn gevormd in die eerste veertig dagen waarin het zo tekeer ging (De fonteinen van de afgrond en de sluizen van de hemel) dan moet het water voor het begon te zakken toch nog een eindje boven de Mount Everest hebben gestaan. Dus een ‘rand’ van pakweg negen kilometer water rondom de aarde waar een bootje op dobbert.
Ongelooflijk! Ja, letterlijk!
En hoe koud was het in die ark dan? Bevroor het 'oppervlaktewater' niet?
In een vliegtuig wordt het bij tien à elf kilometer hoog toch ongeveer –50 graden.

Verder liepen op de ark een paar echte geiten rond en wallaby's en was er een volière met parkieten. Die rook je al van verre. Laat staan wanneer er zoveel dieren bij elkaar zitten. Dat moet een gigantisch verstikkende stank opgeleverd hebben.

Ik weet maar één oplossing:
Alles en iedereen deed een winterslaap gedurende ruim een jaar.
(2e maand 17e dag begon het te regenen en de volgende 2e maand, 27ste dag gingen ze weer uit de ark. Resp. Gen 7:11 en Gen 8:14.)